Olga Karagianni's profilePanos Tsinikas's profile

Epi-skepsis (art practices applied to design )

Επι – Σκέψεις [εισαγωγή]

Σκέψεις κατά τις επισκέψεις σε τόπους υπαρκτούς, νοητικούς, μυθοπλαστικούς και μη.
      Ένας τόπος μπορεί να αποκτήσει και άλλες διαστάσεις μέσω της τέχνης, να ανοίξει μια δίοδος που θα εισέλθει ο παρατηρητής/θεατής με τον τρόπο που επέλεξε ο καλλιτέχνης. Ένας διάλογος, μια φωτογραφία, μια performance, μια εγκατάσταση, μπορούν να δώσουν μια διαφορετική απόχρωση στο χώρο. Ένα νέο πλαίσιο ανάγνωσης που χαρακτηρίζεται από υποκειμενικότητα και ελευθερία ως προς την εννοιολογική προσέγγιση του.
     Το παρακάτω υλικό περιέχει ποικιλία σκέψεων, οι οποίες οδήγησαν στα μέσα απόδοσης και αντιστρόφως. Κάθε μέσο αφήνει τη δική του ξεχωριστή αίσθηση και δημιουργεί την αντίστοιχη πρωτότυπη εμπειρία τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στο θεατή. Βασικές μονάδες που συνυπάρχουν, συμμετέχουν και αλληλοεπιδρούν πάνω σε ένα έργο. Το έργο αυτό γεννιέται από τον καλλιτέχνη ως ιδέα και έπειτα ξεφεύγει από τα χέρια του για να συνεχίσει την πορεία του δεχόμενο τις επεμβάσεις του κοινού.

Epi – Skepsis (epi: , skepsis = thoughts)

Thoughts during visits to places real, mental, fictional and non-fictional.
      A place can acquire other dimensions through art, opening a passage for the observer/viewer to enter in the way the artist has chosen. A dialogue, a photograph, a performance, an installation, can give a different nuance to the space. A new context of reading characterized by subjectivity and freedom in its conceptual approach.
     The following material contains a variety of thoughts that led to the performance media and vice versa. Each medium leaves its own distinct feeling and creates the corresponding original experience for both the artist and the viewer. Key units that coexist, participate and interact on a work. This work is born by the artist as an idea and then escapes from his hands to continue its course receiving the interventions of the audience.
     Some of the concepts we deal with: structured situation, psychogeography, heterotopias, flaneur
01. Λεωφόρος συνειρμών

Στο πρώτο, εισαγωγικό μέρος, σύμφωνα με τη δοσμένη εκφώνηση καταγράφηκε μια διαδρομή με διαφορετικά μέσα. Η πρακτική αυτή τελούνταν από τους καταστασιακούς, ο οποίοι αποτελούν βασική επιρροή. Ως μέσα καταγραφής χρησιμοποιήσαμε το γραπτό λόγο και τη φωτογραφία. Η διαδρομή αφορούσε τη λεωφόρο Αθηνών. Περπατήσαμε λοιπόν κατά μήκος της και αυτή η διεργασία δημιούργησε πολλές σκέψεις. Η περιοχή αν και γνώριμη, παρατηρήθηκε με μια άλλη οπτική, ξανα ανακαλύφθηκε από την αρχή. Πολύ βασικό στοιχείο του μέρους αυτού ήταν οι συνειρμοί. Κάθε εικόνα προκαλεί σκέψεις, διαφορετικές για τον καθένα, σύμφωνα με προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Έτσι αυτά τα βιώματα οδήγησαν στην γραπτή και οπτική αποτύπωση εικόνων, σκέψεων αλλά και αντίστροφα.

Μέσα: κινητό τηλέφωνο, τετράδιο σημειώσεων, photoshop, σκιτσάρισμα με πινέλο και μελάνι

"Avenue of associations"

In the first, introductory part, according to the given pronunciation, a route was recorded by different means. This practice was performed by the situationalists, who are a key influence. As means of recording we used the written word and photography. The route involved the Athens Avenue. So we walked along it and this process generated many thoughts. The area, although familiar, was observed from a different perspective, rediscovered from the beginning. A very basic element of this place was the associations. Each image evokes thoughts, different for each person, according to personal experiences and experiences. So these experiences led to the written and visual capture of images, thoughts and vice versa.

Media: mobile phone, notebook, photoshop, sketching with brush and ink
Σταύρος Σταυρίδης, Μνήμη και εμπειρία του χώρου
Η εμπειρία του δομημένου χώρου
Ο De Certeau συγκρίνει αναλογικά τις διαδρομές στην πόλη με ένα γραπτό κείμενο και ισχυρίζεται ότι καθώς περιδιαβαίνουμε την πόλη δεν την διαβάζουμε αλλά την προφέρουμε, τη δημιουργούμε.
     Πολλές φορές για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, για να κατανοήσουμε το χώρο, για να προσέξει το βλέμμα μας κάτι συγκεκριμένο, κάτι καθημερινό χρειάζεται να αναπαραχθεί μέσα από μια καλλιτεχνική διαδικασία. Χρειάζεται να στηθεί ένα σενάριο. Ιδιαίτερα μάλλον όταν αναφερόμαστε στην πόλη η οποία αποτελεί μια ολότητα αλλά ταυτόχρονα απαρτίζεται από αποσπάσματα ανόμοια μεταξύ τους και δεν είναι μόνο ο υλικός χώρος που αναπαρίσταται αλλά και μια ιδέα, μια ατμόσφαιρα, μια σχέση αντικειμένων και δράσεων. Για να μπορέσει όμως να λειτουργήσει το σενάριο πρέπει πρώτα οι χώροι να έχουν μελετηθεί.

Eugene Atget (1857-1927)
Πόρτα, Οδός Μαζαρίνου 7, Παρίσι, 1911
Ο ίδιος ο Eugene Atget πίστευε, ή άφηνε να πιστεύουν, πως δεν έκανε τίποτε άλλο από μιαν απλή καταγραφή του Παρισιού και των περιχώρων του. Και χωρίς άλλο αυτή η πρώτη δικαιολογία και πρώτη ανάγνωση δεν στερούνται αληθείας. Ο φωτογράφος όμως Atget συνειδητοποίησε με απόλυτη διαύγεια τη δύναμη μεταμόρφωσης που περιέκλειε η δική του επιλογή. Έτσι μια απλή πόρτα, πιθανόν ούτε η ωραιότερη, σίγουρα όχι μοναδική στο Παρίσι ή αλλού, έτσι όπως παρουσιάζεται, στερημένη από τον περίγυρό της που την καθόριζε, αποκτά δύναμη υπερφυσική. Εξαφανίζεται το βάθος, ως Τρίτη ορατή διάσταση, και τη θέση του παίρνει το απόλυτο μαύρο. Αυτό πλέον παίζει τον ρόλο του βάθους με την πρόσθετη διάσταση του μυστηρίου.

Stavros Stavridis, Memory and experience of space: 
The Experience of Structured Space

De Certeau analogically compares walks in the city to a written text and argues that as we walk through the city we do not read it but rather pronounce it, we create it.
     Often in order to perceive reality, to understand space, for our gaze to notice something concrete, something everyday, we need to reproduce it through an artistic process. A script needs to be set up. Particularly when we refer to the city, which is a totality but at the same time is composed of fragments disparate from each other and it is not only the material space that is represented but also an idea, an atmosphere, a relationship between objects and actions. But for the script to work, the spaces must first be studied.

Eugene Atget (1857-1927)
Door, 7 rue Magarinot, Paris, 1911

Eugene Atget himself believed, or let it be believed, that he was doing nothing more than a simple survey of Paris and its surroundings. And without more this first excuse and first reading are not without truth. But the photographer Atget realised with absolute clarity the transformative power that his own choice encompassed. Thus a simple door, probably not the most beautiful, certainly not unique in Paris or elsewhere, as it is presented, deprived of the surroundings that defined it, acquires a supernatural power. The depth disappears, as the third visible dimension, and in its place is absolute blackness. This now plays the role of depth with the added dimension of mystery.



02. Παράθυρο στο παρελθόν

Ως συνέχεια του πρώτου μέρους της εργασίας ακολούθησε η επιλογή ενός δεύτερου σημείου της πόλης για περιπλάνηση. Το ενδιαφέρον μας στράφηκε στην οδό Αθηνάς. Είναι ένα σημείο το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο γιατί φιλοξενεί πολλά παλιά κτήρια που έχουν διατηρηθεί με εμφανή την επίδραση του χρόνου πάνω τους…. αλλά και επειδή συνδυάζει την παλιά με τη νέα Αθήνα, μιας και εκεί διατηρούν εδώ και πολλά χρόνια, διάφοροι έμποροι τους πάγκους, τα μαγαζιά και τα περίπτερά τους. Ξεκίνησε λοιπόν η περιπλάνηση στο σημείο αυτό, όπου αφεθήκαμε στο μέρος και στους συνειρμούς μας ώστε να το αξιοποιήσουμε και να το απολαύσουμε χωρίς περιορισμούς και προκαθορισμένη ροή στο πως θα δουλέψουμε. Τα πρώτα σκίτσα και οι πρώτες φωτογραφίες έδωσαν τη σειρά τους σε μια συνέντευξη που πήραμε από έναν πωλητή της περιοχής, μια ματιά στα παλαιοπωλεία όπου αποτελούν ετεροτοπικούς χώρους, ταξιδεύοντάς μας στο παρελθόν και συνομιλίες με περαστικούς.

Μέσα: φωτογραφική μηχανή, sketchbook, τετράδιο σημειώσεων, συνέντευξη, φωτογραφίες, premiere, photoshop

"Window to the past"

As a continuation of the first part of the work, the selection of a second point in the city for wandering followed. Our interest turned to Athena Street. It is a point which is of particular interest both because it hosts many old buildings that have been preserved with the obvious influence of time on them.... and because it combines the old and the new Athens, since this is where various merchants have kept their stalls, shops and kiosks for many years. So we started wandering in this place, where we left ourselves to the place and our associations in order to use and enjoy it without any restrictions and predetermined flow in how we will work. The first sketches and first photographs gave way to an interview we conducted with a local vendor, a look at the antique shops where they are heterotopic spaces, taking us back in time and conversations with passers-by.

Media: camera, sketchbook, notebook, interview, photos, premiere, photoshop, lightroom

Γενικές σκέψεις/ καταγραφές
Μικρόκοσμος από σχισμή: η σχισμή μπορεί να ανοίξει μέσα από τη συνομιλία. Βλέπεις κάποιον που υπάρχει «εκεί» αλλά μόνο εάν τον προσεγγίσεις και αλληλεπιδράσετε μπορείς να μάθεις γι’ αυτόν, για τον δικό του μικρόκοσμο που ποτέ δε θα «έβλεπες» αν δεν έκανες το βήμα να «κοιτάξεις».


General thoughts/recordings
Microcosm of a slit: the slit can be opened through conversation. You see someone who is "there" but only if you reach out and interact can you learn about them, about their microcosm that you would never "see" if you didn't take the step to "look".


Τακτικές Τεχνοπολιτικών Μέσων: Διαδικασίες συγκρότησης κοινών τόπων – Διατάξεις
Συγγραφέας: Κώστας Ντάφλος
Σελ.55: Περπάτημα
Ορισμένες καλλιτεχνικές πρακτικές όπως συμβαίνει με το περπάτημα, καθώς και με άλλες πράξεις προφορικότητας (δημόσιες εκφωνήσεις, αναγνώσεις και απαγγελίες), τις οποίες περιγράφει, μεταξύ άλλων, και ο Michel de Certeau (Rendell, 2006,σ. 16,17 Κούρος, 2008) παρεμβαίνουν στο πλαίσιο διεκδίκησης μετασχηματισμού της αντίληψης για έναν τόπο. Η Jane Rendell αναφέρει ότι το περπάτημα είναι ένας τρόπος εμπλοκής των καλλιτεχνών με τις έννοιες του τόπου (place), του χώρου (space) και της θέσης (site), της συσχέτισης μιας τοποθεσίας (location) με μια άλλη σε ιδιαίτερη ακολουθία.

Technopolitical Media Tactics: processes of establishing common ground - Arrangements
Author: Kostas Daflos
Page 55: Walking

Certain artistic practices such as walking, as well as other acts of orality (public utterances, readings and recitations), described by Michel de Certeau, among others (Rendell, 2006,p. 16,17 Kouros, 2008), intervene in the context of claiming a transformation of the perception of a place. Jane Rendell states that walking is a way for artists to engage with notions of place, space and site, of relating one location to another in a particular sequence.

03. Τεχνητό βίωμα

Στο τρίτο μέρος η περιπλάνηση αφορούσε τον ιδιωτικό χώρο. Έτσι επιλέξαμε το σπίτι του ενός από εμάς. Ο χώρος ανακαλύφθηκε από την αρχή, με ένα νέο τρόπο. Οριακά σημεία και άβολες θέσεις καταγράφηκαν με φωτογραφίες. Έπειτα οι φωτογραφίες αυτές επεξεργάστηκαν για να αποκτήσουν ένα δεύτερο νόημα, σατιρικό και χιουμοριστικό. Μια γελοιοποίηση αυτών. Τη διαδικασία αυτή ακολούθησε η δημιουργία μιας τεχνητής κατάστασης/ παιχνιδιού όπου κλείσαμε εναλλάξ τα μάτια και ο άλλος μας οδηγούσε σε όλο το σπίτι με μια εντελώς ακαθόριστη διαδρομή που επέλεγε στιγμιαία. Αυτό είχε ως σκοπό να χάσουμε τον προσανατολισμό μας και να προσπαθήσουμε να αφεθούμε πλήρως στο συναίσθημα που μας προκαλούσε η τυφλή αυτή περιήγηση. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ψυχογεωγραφικών χαρτών. Στο χάρτη που έφτιαξε ο καθένας μας σημείωσε και κάποια συναισθήματα με μορφή μεμονωμένων λέξεων. Πολλά σημεία παρουσίαζαν πολύ κοντινά συναισθήματα και κοινή αίσθηση. Ο χώρος ξαφνικά γινόταν πιο ψυχρός, στενός, σκοτεινός κοκ. Άλλαξε δηλαδή εντελώς η γνώριμη μορφή που είχε και η οικειότητα εξαφανίστηκε. Παρόλο που η διαδικασία αυτή ξεκίνησε ως κάτι που έφερνε γέλιο μετατράπηκε σε κάτι αρκετά φορτισμένο και χαοτικό. Η αντίσταση που προέβαλαν τα σώματα στην καθοδήγηση από τον άλλο μεγάλωνε όπως και η αβεβαιότητα στο βήμα.

Μέσα: Φωτογραφική μηχανή, photoshop, lightroom, πινέλο, χαρτί και μελάνι


"Artificial experience"

In the third part the wandering was about private space. So we chose the home of one of us. The space was discovered from the beginning, in a new way. Boundary points and uncomfortable places were recorded with photographs. Then these photos were edited to acquire a second meaning, satirical and humorous. A caricature of them. This process was followed by the creation of an artificial situation/game where we alternately closed our eyes and the other person led us around the house on a completely undefined route chosen momentarily. This was intended to make us lose our orientation and try to fully surrender to the feeling that this blind tour was causing. The result was the creation of psychogeographical maps. On the map that each of us made we also noted down some emotions in the form of individual words. Many points showed very close feelings and common sensations. The space suddenly became colder, narrower, darker, etc. That is, the familiar form it had completely changed and the intimacy disappeared. Although this process started as something that brought laughter it turned into something quite charged and chaotic. The resistance put up by the bodies to the guidance of the other grew as did the uncertainty in the step.

Means: camera, photoshop, Lightroom, brush, paper and ink
Επιτελεστικές Πρακτικές Τέχνης: Διαδικασίες συγκρότησης κοινών τόπων – Δρώντα πρόσωπα, Συγγραφέας: Κώστας Ντάφλος
Σελ.171: Κοινωνικοί υποχώροι
Στη μελέτη του για την πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπίδραση, ο Goffman δίνει έμφαση στα ομαδικά παιχνίδια στις κοινωνικές τελετές, αναφερόμενος στις παράλληλες μικρότερες παιγνιώδεις κοινωνικές συναθροίσεις, οι οποίες αναπτύσσονται στο περιθώριο της κύριας αποφασισμένης ασχολίας που στοχεύει η συνάντηση. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού, μπορεί να σχηματιστεί ένα παράπλευρο, δευτερεύον επίπεδο ανάπτυξης κοινωνικών υποχώρων, οι οποίοι διαθέτουν συνθήκες ισχυρών κοινωνικών μεμβρανών, συγκρινόμενοι με τη γενικότερη, κεντρική συνθήκη της συνάντησης. Αυτή η κοινωνική φούσκα ή μεμβράνη, που σχηματίζεται και περιβάλλει τις υποομάδες, επιτυγχάνεται συγκυριακά ως συμβάν στο πλαίσιο κοινών διαπιστώσεων από τα μέλη τους, τα οποία σχολιάζουν και ασκούν κριτική στην κυρίαρχη ασχολία, προβάλλοντας τη διαφορετικότητά τους απέναντι σε αυτήν που οδηγεί στον αποκλεισμό τους ή στην επιλογή απουσίας τους από το κυρίαρχο γεγονός της συνάντησης. Επιπλέον, σημειώνει ότι, πέρα από την αμεσότητα και τη σχετικότητα την οποία διεκδικούν οι παράλληλες εφήμερες αυτές κοινωνικές συναρθρώσεις, απαιτούν πολλές φορές σοβαρή προσήλωση, έντονη ψυχονοητική απορρόφηση και συνολική κινητοποίηση από τους συμμετέχοντες, αντίθετα προς το κυρίαρχο παιχνίδι, που είναι μια ρυθμισμένη απλούστερη ψυχαγωγική δραστηριότητα. Το κάθε επιμέρους οργανικό μικροσύστημα αναπτυσσόμενης κοινωνικής αλληλεπίδρασης, μέσα από συναρθρώσεις μικρότερων ομάδων, δέχεται μορφή ουσιαστικής παιγνιώδους πράξης. Επιμέρους περιφερειακά παιχνίδια (παίγνια), στο περιθώριο της κύριας ασχολίας που υπερκαθορίζει την περίσταση της συνάντησης, δεν διεκδικούν απλά παίκτες, αλλά ενεργούς συμμετέχοντες στη διάσταση του ακαθόριστου συμβάντος. Μάλιστα, συμμετέχοντες από τα περιφερειακά αυτά παίγνια ενδέχεται να λαμβάνουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στην κύρια συνάντηση, ως εξωτερικοί παράγοντες που την επηρεάζουν, χωρίς να συμμετέχουν στον αγώνα ή να έχουν ρόλο στο κύριο γεγονός (του παιχνιδιού).


Performing Art Practices: Processes of Constituting Common Places - Actors, Author: Kostas Daflos
P.171: Social subspaces

In his study of face-to-face interaction, Goffman emphasizes group games in social rituals, referring to the parallel smaller playful social gatherings that develop on the margins of the main determined engagement targeted by the encounter. For example, in the context of a game, a collateral, secondary level of social subspace development may be formed, which have conditions of strong social membranes, compared to the more general, central condition of the encounter. This social bubble or membrane, which forms and surrounds subgroups, is achieved contextually as an event in the context of shared findings by their members, who comment on and critique the dominant occupation, projecting their difference against it leading to their exclusion or choice of absence from the dominant event of the encounter. Moreover, it notes that, in addition to the immediacy and relevance that these parallel ephemeral social contexts claim, they often require serious commitment, intense psycho-mental absorption and total mobilisation from the participants, unlike the dominant game, which is a regulated simpler recreational activity.

Each individual organic microsystem of developing social interaction, through the synergies of smaller groups, takes the form of an essential playful act. Individual peripheral games (games), on the margins of the main preoccupation that overdetermines the circumstance of the encounter, claim not just players, but active participants in the dimension of the indeterminate event. Indeed, participants from these peripheral games may take leading roles in the main encounter, as external agents influencing it, without participating in the game or having a role in the main event (of the game).

04. Αντι - κείμενα

Στο τέταρτο μέρος επιλέξαμε ένα καφέ το οποίο θεωρήσαμε ως ‘’κατώφλι’’, οι εισερχόμενοι στο χώρο αλλάζουν ρυθμό, διάθεση και ρόλο. Ο κόσμος στην τοποθεσία αυτή επιλέγει να κάνει μια παύση στη ροή της μέρας του και για λίγο συνυπάρχει εκεί στάσιμος με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Σα να παίζουν όλοι μαζί ένα ρόλο, μια σκηνή που έχει προγραμματιστεί και σχεδιαστεί από πριν. Ποιος μοίρασε του ρόλους; Αυτές οι σκέψεις οδήγησαν στο να δημιουργήσουμε μια συνθήκη, ένα σενάριο, το οποίο μετέτρεψε τα απλά καθημερινά αντικείμενα που βρίσκονταν στο τραπέζι σε εκθέματα σημαντικής αξίας. Έτσι τα φωτογραφίσαμε από ιδιαίτερες οπτικές και τράβηξαν πάνω τους όλη μας την προσοχή για το σκοπό αυτό. Έπειτα μέσω photoshop τοποθετήθηκαν σε μέρη και θέσεις που αναλογούν σε έργα τέχνης, εκθέματα κοκ. 

Μέσα: φωτογραφική μηχανή, photoshop, lightroom

"Anti-contexts"

In part four we chose a café which we considered as a ''threshold'', those entering the space change rhythm, mood and role. People in this location choose to pause in the flow of their day and for a while coexist there, stationary, with the other bystanders. As if they are all playing a role together, a scene that has been planned and designed in advance. Who distributed the roles? These thoughts led to the creation of a condition, a scenario, which transformed the simple everyday objects on the table into exhibits of significant value. So we photographed them from particular perspectives and they drew all our attention to them for this purpose. Then through photoshop they were placed in places and positions corresponding to works of art, exhibits etc.

Means: camera, photoshop, lightroom

Φωτογραφία
Οι σουρεαλιστές χρησιμοποίησαν την φωτογραφία ως ένα εκφραστικό μέσο που συσχετίζεται με την πραγματικότητα και μπορεί να αξιοποιηθεί η αυτόματη λειτουργία παραγωγής. Μια ιδέα είναι ότι απομονώνοντας εικόνες από ένα πλαίσιο ανάγνωσης και στην συνέχεια η παρουσίαση αυτών σε ένα διαφορετικό πλαίσιο ανάγνωσης θεωρείται σουρεαλιστική πρακτική. Ακόμη και μια φωτογραφία ντοκουμέντο μπορεί να τοποθετηθεί σε άλλο πλαίσιο χρησιμοποιώντας την κατάλληλη λεζάντα ή συνοδευτικό κείμενο. Άλλη ιδέα ήταν τα φωτογράμματα ή οι σκηνοθετημένες εικόνες αντικειμένων (που συνήθως καταστρέφονταν μετά το τέλος της φωτογράφισης).
Τοποθετώντας ένα αντικείμενο, ακόμη και σκουπίδι σε διαφορετικό εννοιολογικό πλαίσιο μπορεί να διαβαστεί με διαφορετικό τρόπο.

αντι- [andi], πρόθημα το οποίο δηλώνει:
1α. αντίθεση ή άρνηση προς αυτό που εκφράζει η πρωτότυπη λέξη
β. (νεολ.) απουσία των καθιερωμένων χαρακτηριστικών της πρωτότυπης λέξης
2α. ενέργεια που γίνεται ως αντίδραση, απάντηση σ΄ αυτό που εκφράζει η πρωτότυπη λέξη
4. αντικατάσταση: β. αυτό που χρησιμοποιείται στη θέση αυτού που εκφράζει η πρωτότυπη λέξη

Photo

The surrealists used photography as an expressive medium that relates to reality and can be used to exploit the automatic mode of production. One idea is that isolating images from one reading context and then presenting them in a different reading context is considered a surrealist practice. Even a documentary photograph can be placed in a different context using an appropriate caption or accompanying text. Another idea was photograms or staged images of objects (usually destroyed after the end of the photo shoot).
Placing an object, even junk in a different conceptual context can be read in a different way.

anti- [andi], prefix which indicates:

1a. opposition or negation to what the original word expresses
b. (neologism) absence of the established features of the original word
2a. action taken in reaction, response to what the original word expresses
4. substitution: b. that which is used in place of what the original word expresses


Επιτελεστικές Πρακτικές Τέχνης: Διαδικασίες συγκρότησης κοινών τόπων – Δρώντα πρόσωπα, Συγγραφέας: Κώστας Ντάφλος
Σελ.69: Διαλογική λογοτεχνία, 2.4.2. Διαλογική λογοτεχνία
Η έννοια της διαλογικότητας, στο πλαίσιο των δοκιμίων του Bakhtin, συνδέεται με την ετερότητα με βάση ότι το νόημα στην αφήγηση οδηγείται από δρόμους φαντασίας.
Η διαλογικότητα απόκτησε κοινωνική και πολιτική ευρύτερη διάσταση, συμπεριλαμβάνοντας στη σφαίρα του καθημερινού, σχέσεις με το τυχαίο, με το απρόβλεπτο, με το προκλητικό, με το πειραματικό και το ανατρεπτικό.

Performing Art Practices: Processes of Constituting Common Places - Actors, Author: Kostas Daflos
P.69: Dialogic Literature, 2.4.2 Dialogic Literature

The concept of dialogicity, in the context of Bakhtin's essays, is linked to otherness on the basis that meaning in narrative is driven by paths of imagination.
Dialogicity acquired a social and political wider dimension, including in the sphere of the everyday, relations with the accidental, with the unpredictable, with the provocative, with the experimental and the subversive.

05. Αντικατοπτρισμοί

Στο πέμπτο και τελευταίο μέρος, με αφορμή διάφορα βίντεο που παρακολουθήσαμε στο μάθημα, όπως το ‘’Stan Brakhage - The Wonder Ring’’, επιλέξαμε να περιπλανηθούμε στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι γυρίσαμε στο μοναστηράκι και τα δρομάκια της πλάκας. Πολύ κίνηση, κόσμος και μια ομάδα χορευτών στην πλατεία που έκανε το act της. Αφεθήκαμε στην πόλη και την ακολουθήσαμε για να δούμε τι είχε να μας δείξει. Καταγράψαμε στιγμές με εικόνες και βίντεο, χρησιμοποιήσαμε ένα μικρό καθρεφτάκι για να δοκιμάσουμε πλάνα που παρουσιάζονταν ανάποδα και που δημιουργούσαν ένα δεύτερο κάδρο μέσα στο υπάρχον, και παρατηρήσαμε σημεία που ο κόσμος συχνά αγνοεί. Αυτή η παρατήρηση έστρεψε την προσοχή μας στους καθρεπτισμούς που εμφανίζονταν σε διάφορες επιφάνειες. Έτσι πραγματοποιήσαμε μια μορφή performance, πειραματιστήκαμε με τα πλάνα και τις μορφές μας που έμοιαζαν πλέον ξένες λόγω των παραμορφώσεων από τις αντανακλάσεις. Αυτή η νέα παρουσία, που τόσο πιστά αντέγραφε την κάθε μας κίνηση, κέντρισε το ενδιαφέρον μας για τη δημιουργία ενός βίντεο που θα αφορούσε τη συνύπαρξη αυτή, την ένωση και το διαχωρισμό από τον εαυτό μας.

Μέσα: Φωτογραφική μηχανή, premiere, photoshop, lightroom, after effects

"Reflections"

In the fifth and last part, based on several videos we watched in class, such as ''Stan Brakhage - The Wonder Ring'', we chose to wander around the centre of Athens. So we went back to the monastery and the streets of the square. Lots of traffic, people and a group of dancers in the square doing their act. We let go of the city and followed it to see what it had to show us. We captured moments with pictures and video, used a small mirror to try shots presented upside down that created a second frame within the existing one, and noticed spots that people often ignore. This observation turned our attention to the reflections that appeared on various surfaces. So we carried out a form of performance, experimenting with our shots and forms that now seemed alien due to the distortions caused by the reflections. This new presence, which so faithfully copied our every movement, piqued our interest in creating a video that would be about this coexistence, this union and separation from ourselves.

Tools: camera, premiere, photoshop, lightroom, after effects

Άλλωστε ο καθρέφτης αποτελεί μία ουτοπία, αφού είναι ένας τόπος χωρίς τόπο. Στον καθρέφτη βλέπω τον εαυτό μου εκεί όπου δεν βρίσκομαι, σε έναν χώρο μη πραγματικό που ανοίγεται με εικονικό τρόπο κάτω από την επιφάνεια. Βρίσκομαι εκεί, σε μέρος όπου δεν βρίσκομαι, ένα είδος σκιάς που μου δίνει τη δυνατότητα να βλέπω τον εαυτό μου, που μου επιτρέπει να βλέπω τον εαυτό μου εκεί απ’ όπου απουσιάζω – αυτή είναι η ουτοπία του καθρέφτη. Αλλά είναι εξίσου μια ετεροτοπία, στο βαθμό όπου ο καθρέφτης υπάρχει στην πραγματικότητα και παρουσιάζει μια αντανάκλαση της θέσης στην οποία βρίσκομαι.

Όλα όσα φαίνονται δεν βρίσκονται όντως εκεί. Μεταφέρθηκαν και έζησαν εκεί μια άλλη πραγματικότητα. Δημιούργησαν μια νέα υφή και ξέφυγαν από το ρεαλισμό.
     Πόσο οικείοι είμαστε τελικά με τους εαυτούς μας; Πόσο εύκολα μπορεί η μορφή μας, να μας φανεί τόσο διαφορετική, σα να υπάρχει έξω από εμάς, σα να βλέπουμε κάποιον που δε γνωρίζουμε και να τρομάζουμε με το πόσο πολύ μας μοιάζει.
     Η ελεύθερη περιπλάνηση στο κέντρο της Αθήνας, η αξιοποίηση των καθρεφτισμών σε δρόμους πολυσύχναστους, η επέμβαση στο χώρο με μια μορφή περφόρμανς και η παρατήρηση του περιβάλλοντος με και χωρίς τα σώματά μας, οδήγησε στο αποτέλεσμα του κεφαλαίου αυτού.

Everything that appears to be there is not really there. They were transported and lived another reality there. They created a new texture and escaped realism.
How familiar are we with ourselves in the end? How easily our form can seem so different, as if it exists outside of us, as if we see someone we don't know and are startled by how much it looks like us.
     The free wandering around the centre of Athens, the use of mirroring in busy streets, the intervention in space with a form of performance and the observation of the environment with and without our bodies, led to the result of this chapter.


Τα δωμάτια με του παραμορφωτικούς καθρέπτες. (Παρτ 5)
Η σημασία της αντανάκλασης στον σχεδιασμό των μνημείων.
(χωρικές αφηγήσεις της μνήμης - ΣΑΣΑ ΛΑΔΑ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΣΟΥΚΛΑ)
Η παραμορφωμένη εκδοχή του σώματος μας στα δωμάτια με τους παραμορφωτικούς καθρέπτες δεν προκαλεί μόνο γέλιο, αλλά εγείρει υπόγεια ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα μας. Αν το σώμα παύει να είναι το γνώριμο σώμα τότε και ο εαυτός γίνεται προς στιγμήν ανοίκειος και ξένος, ενώ ο πολλαπλασιασμός του θέτει προς αμφισβήτηση την μοναδικότητα μας.

The rooms with the distorting mirrors. 
The importance of reflection in the design of monuments.
(Spatial narratives of memory - Sasa Lada - Kyriaki Tsukla)

The distorted version of our bodies in rooms with distorting mirrors not only provokes laughter, but raises subterranean questions about our identity. If the body ceases to be the familiar body then the self also becomes momentarily unfamiliar and alien, while its proliferation calls into question our uniqueness.

Epi-skepsis (art practices applied to design )
Published:

Epi-skepsis (art practices applied to design )

Using art practices from the situationist and dadaist movement we explored the bodies in relation to public space, passed through the streets to Read More

Published: